--------------------------------------------------------------------------------------------------
Koncepcja utworzenia piłkarskiej reprezentacji Polski pojawiła się 20 grudnia 1919 roku, podczas założycielskiego zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej, które odbyło się w Warszawie. Szczegóły zaczęto omawiać od stycznia 1920 bowiem, jako jeden ze swoich głównych celów na początku działalności, władze PZPN postawiły sobie udział męskiej kadry narodowej w turnieju piłkarskim Letnich Igrzysk Olimpijskich w Antwerpii (1920). W marcu 1920 obowiązki trenera powierzono sprowadzonemu na tę okoliczność, amerykańskiemu wojskowemu – kapitanowi George’owi Henry’emu „Chrisowi” Burfordowi, zaś w kwietniu 1920 Polski Komitet Olimpijski (wówczas pod nazwą Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich) zorganizował w Krakowie pierwsze zgrupowanie szkoleniowe całej reprezentacji olimpijskiej, w tym również futbolowej. Specjalnie powołany wydział Komitetu Igrzysk Olimpijskich wyselekcjonował najlepszych wówczas polskich piłkarzy, dzieląc ich na dwie drużyny: olimpijską (zwaną „teamem olimpijskim”) i rezerwową. W ich skład wchodzili przede wszystkim zawodnicy czołowych klubów lwowskich oraz krakowskich, uzupełnieni o graczy z Warszawy, Łodzi i Poznania. Początkowo ograniczano się wyłącznie do treningów oraz wewnętrznych gier kontrolnych, jednak w dniach 2–3 maja 1920 zespół olimpijski rozegrał dwa nieoficjalne mecze sparingowe przeciwko reprezentacji Lwowa (którą tworzyli zawodnicy klubów z tego miasta, niepowołani do kadry narodowej), ogrywając ją 6:2 i 12:1. Dodatkowo, na lipiec i sierpień 1920 zaplanowano oficjalne spotkania towarzyskie przeciw kadrom: Austrii, Czechosłowacji oraz Węgier, mające stanowić międzynarodowe „przetarcie” przed olimpijskim debiutem. Wszelkie plany pokrzyżowała jednak postępująca coraz bardziej agresja bolszewicka na ziemie polskie, dlatego 12 lipca 1920 władze Komitetu Udziału Polski w Igrzyskach Olimpijskich podjęły decyzję o rezygnacji ze startu w Igrzyskach VII Olimpiady[1]. W związku tym reprezentację piłkarską ominął - zaplanowany na 28 sierpnia 1920 - mecz pierwszej rundy turnieju olimpijskiego przeciwko Belgii (rywalom przyznano walkowera 2:0). Do skutku nie doszedł również zaplanowany na 3 lipca 1921 towarzyski pojedynek z Austrią w Krakowie, z uwagi na rezygnację gość.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Swój
inauguracyjny pojedynek międzypaństwowy piłkarska reprezentacja Polski
rozegrała zatem dopiero po zakończeniu drugiej edycji mistrzostw Polski.
W ramach przygotowań do tego spotkania kadrowicze rozegrali trzy
zwycięskie sparingi z drużynami krajowymi. Były to reprezentacje:
Bielska-Białej (4 grudnia, wygrana 3:1), Krakowa (8 grudnia, wygrana
7:1) i Lwowa (11 grudnia, wygrana 9:1). Oficjalny debiut nastąpił 18
grudnia 1921 na stadionie Hungária körúti w Budapeszcie, w towarzyskim
meczu przeciwko Węgrom, zakończonym porażką 0:1 (0:1). Jedyną bramkę
zdobył Jenő Szabó w 18 minucie. Cztery minuty później Wacław Kuchar
mijając bramkarza Węgier przypadkiem go uderzył. Polak stał już przed
pustą bramką, lecz zostawił piłkę i pomógł Károlyemu Zsákowi wstać. W
tym czasie obrońca wrócił się i wybił piłkę na aut. W 41 minucie meczu
Károly Fogl przestrzelił rzut karny i wynik do końca nie uległ zmianie.
Do rewanżu doszło 14 maja 1922 na Stadionie Cracovii w Krakowie. Było to
zarazem premierowe spotkanie biało-czerwonych rozegrane przed własną
publicznością – również towarzyskie i przegrane, tym razem 0:3 (0:2).
Sędzią obydwu pojedynków z Węgrami był Emil Grätz z Czechosłowacji.
Na pierwsze zwycięstwo przyszło poczekać do 28 maja 1922, gdy to w
towarzyskiej potyczce Polacy ograli na Stadionie Olimpijskim w
Sztokholmie Szwecję 2:1 (1:0), zdobywając przy tym swego premierowego
gola. Przy stanie 0:0 historyczną bramkę uzyskał – z rzutu karnego –
Józef Klotz w 23. minucie spotkania. Drugiego gola – pierwszą bramkę dla
Polski zdobytą z akcji – zdobył Józef Garbień w 74 minucie meczu. Sędzią
tego spotkania był Hugo Meisl, który zasłynął stworzeniem austriackiej
reprezentacji niepokonanej na początku lat 30 i nazwanej przez to
Wunderteamem.
26 maja 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na wielkiej światowej
imprezie – Letnich Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali
zaledwie jedno spotkanie, ulegając w rundzie eliminacyjnej na Stade
Bergeyre Węgrom 0:5 (0:1). Nasza kadra wystąpiła w składzie: Wiśniewski
– Cyl, Fryc – Spoida, Cikowski, Styczeń – W. Kuchar, Batsch, Kałuża,
Reyman, Sperling, a jej trenerem był Węgier Gyula Bíró.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Historia polskich strojów!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------